Lieve vrienden van Overhoop!
We willen jullie graag weer even de groeten doen vanuit Overvecht. En we willen jullie enorm bedanken voor al jullie vriendschap en steun.
Als je bij ons aankomt, valt meteen iets op: het plein. Dat is eindelijk vernieuwd door de gemeente (en niet volgebouwd maar groen!). Een deel ligt er nog een beetje kaal bij, daarom hebben we vast wat zonnebloemen ingezaaid waar nu al elke dag tientallen vogeltjes op afkomen (zie foto).
Er komen gelukkig niet alleen vogeltjes langs, maar ook veel mensen uit de buurt. Iedere donderdag zit de huiskamer vol met allerlei buren die op onze open maaltijd afkomen, en in de rest van de week is het een zoete inval met de buurtwinkel, de buurtkapper en de naaisters (zie onder).
Bewonersnieuws
Zoals jullie weten gebeurt er ook binnen in huis altijd heel veel. We hebben afgelopen tijd verdrietige dingen meegemaakt en we hebben afscheid moeten nemen van mensen. Soms om vervelende redenen, zoals verslaving. Het is echt heel moelijk, als je veel hebt meegemaakt, om echt te durven vertrouwen op de liefde van God en van anderen. Het blijft knokken om die liefde en die vriendschap hoog te houden.
Maar we hebben ook veel mensen gedag gezegd die echt een stap verder hebben kunnen maken in hun leven! We denken bijvoorbeeld aan Sam, die we na lang wachten naar Ter Apel konden brengen, om een verblijfsvergunning aan te vragen. Er zijn intussen al weer nieuwe gasten bijgekomen die heel enthousiast zijn en ons direct weer opvrolijken.
We hebben verder afscheid genomen van Marit, die na een jaar in Overhoop een eigen huis heeft gevonden. We zullen haar vriendelijke aanwezigheid missen!
Goed nieuws is dat we zijn versterkt met Hadassa! Ze stelt zich even voor:
Sinds kort mag ik me nieuwe bewoner van Overhoop noemen! Ik ben blij met het warme welkom dat ik heb gehad en geniet van het wonen en het leren van het leven hier. In het dagelijks leven ben ik pastor. Daarnaast ben ik graag bezig met talen leren en nieuwe bakrecepten uitproberen. Ook vind ik het altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Dus mocht ik je nog niet ontmoet hebben, lijkt het me leuk je te leren kennen!
Nieuwe tassen en nette pakken
Een nieuwe activiteit die heel goed loopt is het naaiatelier dat Shima heeft opgezet in onze woonkamer. Een paar Iraanse en Marokkaanse dames naaien hier twee dagen per week de mooiste tassen, kussens en andere accesoires van oude lappen en tweedehands kleren. Allemaal onder de kunstzinnige leiding van onze Iraanse vriendin Parvane. Het is echt prachtig wat ze maken. Dus zoek je een kado, of je wil een grotere opdracht uitzetten voor een bedrijf (kerstkadootjes?): loop gerust even langs op maandag of woensdag en kijk wat ze kunnen!
Er komen ook wel eens heel andere gasten, mannen en vrouwen in nette pakken. Ook daar zitten bijzondere ontmoetingen tussen! Onlangs kwam (demissionair) minister Hugo de Jonge op de koffie om wat te horen over wooncoöperaties. Een paar dagen later werd hij gevolgd door een groep ambtenaren uit Zuid-Korea die bezig zijn met stedebouw en wel eens een woongroep wilden zien.
Misschien denk je: wat moeten wij met al die politiek? Nou, we kunnen je zeggen dat het knap lastig is om een wooncoöperatie politiek rond te krijgen. Misschien hebben jullie al gehoord dat de gemeente 54.000 euro van ons wil omdat we 2 lege winkels hebben omgezet in woningen (en dat maakt de waarde van de grond duurder). Zelfs de gemeenteraad heeft het er intussen over (bekijk dit debat vanaf minuut 23).
Je eigen naam schrijven
We hebben natuurlijk ook een wat onzichtbaarder woongroepleven. We zitten soms ook uren op de bank, te praten, in gesprek met elkaar en met mensen uit allerlei landen. Mensen nemen veel verhalen mee, maar dat is ook weer iets wat verrijkt en wat ons samenbindt en vaak heel veel vreugde oplevert. Lees hier het voorbeeld van Lindy, over Marconi, onze Liberiaanse huisgenoot:
Toen ik haar vroeg wat ze graag wilde leren schrijven zei ze gelijk: ‘Mijn eigen naam en de naam van mijn kinderen.’ Door samen te oefenen lukte het! Vol trots liet ze haar zelfgeschreven naam aan onze huisgenoten zien. Dit gebeurde een paar maanden geleden. Het was bijzonder om de blijdschap en de trots op haar gezicht te zien. Zelf was ik ook trots, ik ben leerkracht en dacht ‘hoe leuk zou het zijn als ik iemand kon leren lezen en schrijven?’ Ik zou de nodige uitleg geven en zorgen voor passend huiswerk. Nu we een paar maanden verder zijn, zie ik dat het anders is gelopen. Ze kan nog niet meer lezen en schrijven dan haar eigen naam. Ik heb al meerdere vormen van huiswerk geprobeerd. Ze begon enthousiast, maar doorzetten lukte niet. Een telefoon zorgt constant voor afleiding. Vaak als ik thuis kom zit ze op de bank en speelt ze een spelletje of is ze aan het bellen. En eerlijk, soms is dat best frustrerend. Ik denk ‘maak je huiswerk gewoon, leer lezen en schrijven.’ Later voel ik me schuldig en bedenk ik me hoe oneerlijk het leven verdeeld is. Het leven is voor Marconi niet makkelijk. Ze vertelt mij langzaam steeds meer over haar verhaal. Ze geeft aan dat voelt alsof haar hoofd in brand staat als ze aan het verleden en aan de toekomst denkt. Het was een gouden moment toen Marconi haar zelfgeschreven naam liet zien. Op naar meer van deze momenten!
Voordat we eindigen, komt hier op verzoek van Babak nog even reclame: Babak zoekt opdrachten! Hij heeft een klusbedrijf en is heel goed in timmeren, schilderen en loodgieterswerk. Heb je een klus? Laat het ons weten, dan brengen we je in contact.
Heel veel zegen en vriendschap en liefs van Overhoop!
